WIDM

Sinds gisteravond heb ik de neiging om op gezette tijden mijn vingers in mijn oren te stoppen en, terwijl ik schuin naar boven kijk, heel hard ‘lalalalala’ te roepen. Dat gebeurt vooral op momenten waarop ik pardoes zou kunnen vernemen wie ‘de mol’ is. Ja, ik ben een fanatiek volger van dat programma, een trouwe toegewijde molloot die geen aflevering zal missen. Toch werd gisteravond de laatste en doorslaggevende aflevering zonder mij uitgezonden. Mijn vaste molmaatje was verhinderd en dus moest ik, geheel tegen mijn aard in, vooral voorkomen niét te weten te komen wie dus die vermaledijde mol is, zodat wij alsnog samen de beslissende aflevering konden zien. Het lukte, met grote inspanning en dankzij 24 uur doorgebracht in totale afzondering, bijzonder goed. Geen enkel bericht bereikte mij, ook dus het bericht van genoemde bondgenoot niet, gisteravond al, dat de bekendmaking pas volgende week is.

Dicht

Helemaal achteraan, tussen een in de steek gelaten auto (zo leek het) en een heg die nodig geknipt moest worden vond ik het laatste plaatsje op de verder overvolle parkeerplaats bij de supermarkt, waar ik niet eens moest zijn. Ik had ook best op de fiets kunnen gaan, dacht ik zoals gebruikelijk te laat, net zoals ik me eveneens toen pas realiseerde dat het zaterdagochtend was en dat het geenszins vanzelfsprekend was dat mijn bestemmingen dan open zijn. De bank toch wel, meende ik me te herinneren, maar een briefje op de deur (wij passen onze openingstijden aan: wij zijn op zaterdag gesloten) wees me terecht. De bieb dan, maar de voor de ingang opgestelde lege rekken in de verder donkere gang maakte al snel een einde aan die illusie.
Na nog wat vergeefse pogingen elders ben ik ook maar naar de supermarkt gegaan; je moet toch ergens naartoe.