De zin van het leven

Daar zit ik dan, onderuit gezakt op de bank te mijmeren over de zin van mijn leven. Vandaag kreeg ik hem uiteindelijk, die zin. Een beetje tegen mijn zin eigenlijk, zo leek het even, want intuïtief voelde ik wel aan dat het krijgen van de zin van je leven niet geheel vrijblijvend zou zijn. Als de zin je niets zegt wel natuurlijk, maar dan is het ook niet de zin van je leven. Nee, een zin die langs je verdediging heen je buik in kriebelt en die dan warm langs je nek omhoog kruipt en in je hoofd gaat zitten; een zin waarvan je instinctief aanvoelt dat het die ene juiste is, die kan je niet ontvangen en dan weer zomaar naast je neerleggen.
En nu zit ik er dus mee. Lang had ik comfortabel zonder zin geleefd. Ik voldeed aan de verwachtingen van anderen en dreef verder lekker mee op de mogelijkheden die zich als vanzelf aandienden. Talenten genoeg dus erg diep nadenken over wat er nou bij mij paste was niet nodig. De successen kwamen vanzelf en succes is goed en dus ben je tevreden. Alleen in situaties die echt tegen mijn waarden in gingen voelde ik onrust, maar meestal kwam er dan wel weer iets nieuws voorbij waar ik dan weer vrolijk op meedreef en alles was weer pais en vree.
Maar vroeg of laat gaat dat knagen natuurlijk. Er is altijd wel iets dat je écht gelukkig maakt, iets dat een intrinsieke behoefte dekt van jóu en niet van een ander. Iets dat heel persoonlijk is en dat zelden gelijk is aan wat jouw omgeving van je verwacht. Iets dat soms zacht roept, en soms hard, maar bij mij helaas nooit hard genoeg.
Tot de verwachtingen plots even verstomden en ik dat knagen gewaar werd. En net dan heeft je werkgever ook nog eens een leuk cadeau voor je: een mooie cursus zelfontplooiing. Dus zit ik een paar weken later in een groep gelijkgestemden kwetsbaar te wezen en na twee dagen van ongebreideld delen wordt er plots door mijn reeds weifelende zelfverdediging heen geprikt. Ik heb teveel verteld, ze weten het nu. Ik mag voor de groep in gesprek en dan krijgt de zin langzaam vorm.

“Ik wil denken en creëren en delen zodat ik begrepen en gewaardeerd kan worden en ik me kan omringen met gelijkgestemden”

Zie daar, de zin van mijn leven. Of mijn hoger doel. Of hoe je het noemen wil. Leuk toch? Ja natuurlijk als dat betekent dat je daar nu helemaal voor kan gaan. Nee, natuurlijk niet als dat betekent dat je nu dus helemáál niet bent waar je zijn wil en je daar plompverloren mee wordt geconfronteerd.
En daar zit ik nou dus. Na twee mooie maar uiterst intensieve dagen terug in mijn comfort zone op de hoek van de bank, reflecterend over het geleerde en nog wat confuus over het vervolg. Want dat ik er een vervolg aan wil geven is mij wel duidelijk geworden, maar ik twijfel nog over het hoe.
Dan ontstaat er een idee in mijn hoofd. Pril nog, maar voldoende. Ik zoek naar woorden om het te vangen. Ik trek de laptop, gelukkig binnen handbereik, op mijn schoot en begin te schrijven, het idee – en ik moet mij zo uitdrukken – dat ik het narratief van mijn leven op wil tekenen om duiding te geven aan mijn werdegang. Dat ik de gedachtekronkels in mijn hoofd wil vangen, vormen en verwoorden. Dat ik deze dilettantische relazen met u, beste lezer, wil delen. Om mijn geestverwanten te vinden en om invulling te geven aan mijn behoefte om over wezenlijke zaken te filosoferen. En tevens om invulling te geven aan mijn behoefte om te mijmeren, te bevatten en te scheppen.

Oftewel, ik begin een blog, uw reactie wordt zeer gewaardeerd.